Tygrysy

Nasza Puszcza zamieniła się ostatnio w niebezpieczną dżunglę. Grasowało w niej z tuzin tygrysów. Nie wiadomo skąd się tu wzięły, bo tyle ich nie mogłoby uciec z cyrku czy zoo, wiadomo za to, że poczuły się w Puszczy jak u siebie, zakreśliły swoje rewiry i czaiły się na zdobycz.

Pinokio à rebours

Jeden z miłośników lasu, wsłuchując się w podszepty Puszczy, uwierzył, że jest drzewem. I był tym drzewem przez większą część roku. Stał w środku lasu dumny, wyniosły niczym dąb. Wcielał się w tę rolę z takim oddaniem, że tracił kontakt z rzeczywistością, zamknięty w świecie roślin nie reagował na obecność ludzi, nie zauważał nikogo. 
Dopiero zimą, gdy zatroskana rodzina groziła użyciem siły, opuszczał swoje stanowisko. Ogorzały, potargany wiatrem, zmyty deszczem przeprowadzał się do miasta.
Chętnie go wtedy odwiedzałem. Był taką namiastką Puszczy. Pamiętam, że przesiadywał głównie na parapecie jak inne doniczkowe rośliny, a w słoneczne dni przenosił się na balkon, wystawiając twarz na słońce. 
Krzyżowały się na nim trasy uchodzących przed zimą owadów, zlatywały się do niego ptaki, pachniał mchem i liśćmi. Kołysał się lekko, jego stawy skrzypiały, oddech szumiał. On jednak nie czuł się w domu dobrze, czekał na powrót do lasu.Wracał tam wczesną wiosną, by z pełnym zaangażowaniem być drzewem. 
Z sezonu na sezon był coraz lepszy, aż wreszcie osiągnął mistrzostwo -  całkowicie wtopił się w las, stał się nie do odróżnienia od innych drzew. Zdeterminowana rodzina do tej pory szuka go po Puszczy. Nie chce się pogodzić z myślą, że on-człowiek znikł, że zamiast niego szumi gdzieś o jedno drzewo więcej.

Rowerem po Puszczy: Ciemność

O tej porze roku pamiętajcie o właściwym oświetleniu, zmierzch przychodzi jesienią bardzo szybko. Zresztą przy zachmurzonym niebie i ociągającej się mgle nawet w dzień trudno o dobrą widoczność.

Żeby przebić się przez gęste, jesienne ciemności, trzeba światła o mocy latarni morskiej. Zrobiłem sobie więc taką latarkę. Wspaniała zabawka, oświetla płynące nade mną chmury, kroi ciemność jak laser. Już nie dam się zaskoczyć nocy, tak jak ostatnio.

Wyjątkowo wcześnie zaczęło się wtedy zmierzchać. Pamiętam, że ustawione z obu stron ścieżki, drzewa i krzewy wyraźnie odznaczały się w tym półmroku, jaśniały popielatym światłem, tak jakby w nich skupiły się resztki dnia. Krótko mogłem podziwiać to zjawisko. Mrok zalał je i ścieżkę. Coraz bardziej przestraszony, czułem jak jego masa napiera na mnie z każdej strony, czułem coraz bardziej jej ciężar na piersi, oddychałem z dużym trudem, na szczęście byłem już prawie w zasięgu świateł miasta. Gdy już znalazłem się w ich polu, uspokoiłem się, znikło to dziwne poczucie zagrożenia.

Dziwne, no bo czego ja się bałem? Nie wiem, ta ciemność wydawała się taka materialna, chyba bałem się, że mnie zdławi, wchłonie jak osuwająca się lawina błota, zginę pod jej masą.

Puszcza jako kochanek

Mówiła, że to wszystko stało się w Puszczy. Jak w każdy weekend wybrała się do lasu i po długim marszu, gdy zmęczenie dało już znać o sobie, zatrzymała się gdzieś pośród drzew. Na tym postoju, zrobiła sobie posłanie z mchu i liści, położyła się i zasnęła.

Wtedy to się zdarzyło, choć ona nic nie pamięta - spała głęboko. Nie wie nawet, co jej się wtedy śniło. Pozostało jej tylko wrażenie, że ktoś się tam kręcił, może dziadek borowy, albo inny leśny duch? Gdy się obudziła, nie znalazła żadnego śladu czyjejś obecności, czuła się tylko jakoś nieswojo.
Nic więcej nie potrafiła powiedzieć, ani nawet wskazać miejsca tego tajemniczego zdarzenia. Mówiła, że to dziecko lasu, a w polu „ojciec” wpisze „Puszcza”.

Sny o Puszczy cz.2

- Widzisz?

- Nie?

- A teraz?

- Widzę…O, kurwa! Jak z Makbeta! Idą! No, może to nie najlepsze słowo, przesuwają się. Wygląda trochę jakby płynęły?

- Co ty pieprzysz?! One nie płyną, one wyłażą spod ziemi. Ich korony przebijają beton, jedno za drugim w jakimś kosmicznym tempie! I to od razu takie wielkie, dorodne, jakby stały tu od zawsze. Ale zgoda, dzieje się to bardzo płynnie.

- Aha...Patrz tam na północ. Drzewa zajęły już całą dzielnicę!

- Tak. Puszcza zagarnia miasto kawałek po kawałku. To już nie jest Wielkie Miasto.

- Zaraz dotrze i tutaj…

- Już czuję jak drży ziemia, jeszcze chwila i przebiją się, wystrzelą w górę, rozpieprzą ten budynek w drobny mak. Możemy zacząć odliczać …

Puszcza dawniej: grzybobranie

Niegdyś na grzyby przyjeżdżały całe wycieczki. Jedli, pili, oddawali się przeróżnym rozrywkom, zbierali też grzyby. Przed odjazdem rachunek nigdy się nie zgadzał, ale nikt się tym nie przejmował. Wycieczka wracała rozśpiewana. 

Rowerem po Puszczy: Jesień

Wydawałoby się, że nie ma nic wspanialszego od jesiennych przejażdżek po Puszczy. Każdy z was ma pewnie przed oczami taki obraz:  rozpędzony rowerzysta wjeżdża w złotą bramę liści, wpada w żywy płomień jesieni, przemierza wszystkie tonacje czerwieni i żółci, sam taki zwyczajny na tle tego przepychu barw.

Dzicy

Puszczę nie zamieszkują tylko zwierzęta. Żyją tam również dzicy.

Po tym jak te tereny zamieniono w rezerwat, miejscowi ludzie zostali pozostawieni sami sobie. Zapomniały o nich władze, nie chciało ich Wielkie Miasto. Wierna była im tylko Puszcza, w której zaszyli się jeszcze głębiej.

Wyznania miłośników Puszczy, cz.3

Ona twierdzi, że potrafi się przeistoczyć w każde zwierzę. Tłumaczy mi, że to dar od Puszczy. Pewnego dnia za jej sprawą zamieniła się w sarnę i pomknęła w zawrotnym tempie w głąb lasu. Mówi, że ona jest tą ziębą, która, przelatuje, krąży wokół mnie, wreszcie ląduje na moim ramieniu, mości się we włosach, a ja czuję jej miękki brzuszek na czubku głowy.

Ona też biegnie z gracją po leśnej ścieżce w ciele łosia, czy znika pod lustrem wody zamieniona w wydrę. Bywa również rysiem, obserwują mnie gdy zmierzcha, wtopiona całkowicie w poszycie lasu.

Wierzę jej we wszystko. Zresztą kto by nie uwierzył tym oczom, ustom. Chciałem jej odpowiedzieć, że w tych momentach, gdy traci swą naturalną postać, ludzkość ponosi ogromną stratę, ale powstrzymałem się od tego i tylko gapiłem się na nią urzeczony.

Mapa 2

Moja mapa puszczańskich duktów różni się znacznie od tych wam znanych. Naniosłem na niej wiele  tras, których nie znają kartografowie. Cała karta została wypełniona leśnymi drogami, dojazdami pożarowymi, przecinkami pod linie energetyczne, szlakami i ścieżkami poprowadzonymi przez ludzi  i zwierzęta. 

Wyznania miłośników Puszczy, cz.2 Tirówki

Jeden ze starszych sympatyków Puszczy opowiadał mi o pewnej pladze sprzed lat, która dotknęła obrzeży lasu, i o tym jak ją skutecznie zwalczył. Wprowadziły się wówczas na ten teren tzw. tirówki. Wystawały od bladego świtu przy drodze, okalającej Puszczę, czekając na okazję. Gdy pojawiał się klient porzucały swoją miejscówkę i właziły z nim w głąb lasu, bezczelnie zapraszały do Puszczy jak do siebie. To rozsierdziło mojego kolegę. Wydał im wojnę.

Prze.poż.

W tym najtrudniejszym dla Puszczy czasie, gdy ogłoszono najwyższy stopień zagrożenia pożarowego, nie pozostawiamy jej samej. Utworzyliśmy zespoły monitorujące jej teren od świtu do nocy. Obserwujemy las, szukając zaprószonego, tlącego się ognia, dymu, nadmiernie rozedrganego powietrza.

Leśne radio

Ludzie w Puszczy nie przestają mnie zaskakiwać. Natknąłem się ostatnio na trzech turystów, którzy  zajadali kanapki usadowieni wokół urządzenia nadawczo-odbiorczego. Gdzieś między nimi wił się kabel. Jeden jego koniec dochodził do urządzenia, a drugi podłączony był do anteny rozpiętej na najbliższych drzewach. Jakiś czas temu nadali  komunikat i czekali na odpowiedź od kolejnego zespołu stacjonującego na innym wzgórzu. Nic jednak nie nadchodziło. Odbiornik rejestrował tylko szum. Znudzony zostawiłem ich po dłuższej chwili w tym oczekiwaniu. Próbowałem znaleźć pozostałe zespoły nadawczo-odbiorcze, ale nikogo, na znanych mi przecież wzgórzach, nie zastałem. 
Pamiętam tamten dzień z innego jeszcze powodu. Wracając z tej inspekcji zauważyłem niebywałą aktywność wszelkiej zwierzyny. Mieszkańcy Puszczy wychodzili ze swoich kryjówek i kręcili się nerwowo. Spotkałem wtedy zwierzęta, których nigdy wcześniej nie widziałem. Zwykle ostrożne, tym razem ktoś/coś wypłoszyło je z legowisk.
Bardzo dziwna koincydencja.

Susza

W Puszczy susza. Ze ściółki właśnie wyparowała ostatnia kropla. Nawet najlepsza prasa nie wycisnęłaby z niej nic więcej. Zasuszone liście, patyki rozpadają się w palcach. Zeschnięty mech, sztywny jak gips, kruszy się pod stopami. Zapadam się w tym próchnie po kostki. Moje kroki wzbudzają chmury pyłu. Wdycham te drobiny. Wszystko szeleści. W takich warunkach do nieszczęścia wystarczy mikroskopijna iskra, przypadkowe stuknięcie w kamień.

Władze dobrze o tym wiedzą. Wprowadzono więc zakaz wchodzenia do lasu. Rowerzyści, seniorzy uzbrojeni w kije do nordic walking, rodziny z koszami piknikowymi i jagodziarze musieli zawrócić do domu. Nikt nie protestował. Ci bardziej zawierzający opatrzności, podczas powrotu modlili się o deszcz. Puszcza chyba robiła to samo.

Puszcza jako kochanka

Natknąłem się kiedyś w Puszczy na kobietę czuwającą nad leżącym, mocno poturbowanym  mężczyzną, jak się okazało później, jej mężem. Choć ten człowiek wyglądał naprawdę źle (głowa wbita w ziemię, twarz tzn. widoczna jej część, poobijana, zdeformowana, nogi , ręce dziwnie porozrzucane jak u marionetki) i według mnie wymagał pomocy lekarza, kobieta uspokajała:

Co robić, gdy się zgubisz w Puszczy?

Poniżej podaję kilka sposobów, jak sobie radzić:

Popatrz na niebo. Powinieneś tam dojrzeć smugę pozostawioną przez odrzutowce. Ta linia wyznacza dwa kierunki: północny-zachód, południowy-wschód. Zazwyczaj w ten sposób przecinają Puszczę samoloty. 

Poszukaj łosia jest ich w lesie  naprawdę sporo. Idź jego śladem. Prędzej czy później, po miesiącu albo dwóch trafisz do Wielkiego Miasta, łosie nie mogą się bez niego obejść,przyciągają je kolorowe światła, ciepło i zapachy żarcia.

Wykonaj różdżkę z cienkiej gałązki i szukaj wodnej żyły. Jak już ją znajdziesz podążaj zgodnie z jej nurtem. Wszystkie cieki z okolicy muszą prędzej czy później wpłynąć do wielkiej rzeki, ona wszystko zasysa.

Znajdź rozłożyste drzewo, wejdź na nie, i idąc od pnia zmierz poszczególne konary, te które zaprowadzą cię najdalej, skierowane są na południe.

Jest jeszcze jeden sposób. Wsłuchaj się w odgłosy Puszczy, jeśli, poza szumem drzew i śpiewem ptaków, usłyszysz charakterystyczne buczenie, to znaczy, że jesteś blisko linii energetycznych, które w kilku miejscach przecinają Puszczę. Potraktuj je jak rozpięta nić Ariadny.

Wyznania miłosników Puszczy, cz. 1 Szumi las

Chcecie wiedzieć, czy drzewa rozmawiają ze sobą? 
Tak, to bardzo społeczne istoty. O czym rozmawiają? Niewiele się ich rozmowy różnią od naszych. Gadają o życiu,  jak długo już tak stoją, co w nich mieszka, narzekają na glebę, pogodę i pasożyty. Czy są małomówne, rozmowne, gadatliwe? Wszystko zależy od wiatru, bo to wiatr pozwala im szumieć. Najlepiej gdy jest całkiem przeciętny, wtedy najwięcej można z tych rozmów zrozumieć. Gdy mocnej smaga ich korony, mówią coraz szybciej, wpadając w zadziwiające słowotoki. Wystrzeliwują nieprzerwanie jak z karabinu dziesiątki słów bez ładu i składu  - okropny to bełkot. Gdy wiatr słabnie i ledwo porusza liśćmi, drzewa szepczą, tak cicho, że trudno je dosłyszeć, a  kiedy całkiem ustanie, milkną, zasycha im w gardle i nawet gdyby chciały nic nam nie powiedzą.

Sporo czasu poświęciłem, żeby rozłożyć ten szum na czynniki pierwsze, zrozumieć ich mowę, lata spędzone na drzewach, przysłuchiwania się i robienia notatek. Z dzisiejszej perspektywy powiem wam, że żałuję tego wysiłku.

Gdy byłem już wtajemniczony i wypuszczałem się w las, a szum drzew się nasilał, wizyta  kończyła się bólem głowy. Nie mogłem przyswoić wszystkich tych historii, tego ogromu komunikatów, które mózg rejestrował. Nie  potrafiłem przestać ich słyszeć, zatracić tej umiejętności. 
Po jakimś czasie znalazłem jednak na to receptę. Przed wyjściem biorę pewne tabletki. Słyszę wtedy w lesie  tylko ciągły, czasem nasilający się, czasem zanikający szum, zwykły szum, który przynosi mi spokój i odprężenie.

Ścieżki donikąd

Dziś o pewnym zjawisku, które utrudnia wędrowanie po Puszczy. Otóż tutejsza rzeźba terenu jest zmienna, dominuje tu piasek - niezbyt trwałe podłoże. Stąd pagórki mają tendencję do przemieszczania się z miejsca na miejsce, a dolinki, niecki, wąwozy do znikania, pod świeżymi warstwami piasku.

Wiosna

Wiosna w Puszczy nie wybucha, ale staje się stopniowo, dzień po dniu. Przyglądam się temu każdego roku. Widzę jak zieleń opanowuje bezbarwną przestrzeń. Zielone cętki przechodzą w plamy, a te rozprzestrzeniają się, łączą, tworząc zwarte powierzchnie.

Strumień

Wielkie miasto ciągle się rozrasta. Nie mieści się w swoich granicach i co rusz napiera na Puszczę, wdziera się w nią, wsącza jak trucizna. To ostatnie, to nie tylko metafora.

Z miasta płynie podziemny strumień, który wynurza się gdzieś w lesie i wypluwa dziwną ciecz.  Nikt się do tych ścieków nie przyznaje, choć badając tę osobliwą rzeczkę i jeziorko, które tworzy,  nie trudno byłoby ustalić ich pochodzenie. W końcu nie każde ścieki przybierają tak przeróżne kolory, nie każde zbiornik wodny mieni się tyloma barwami i zachowuje wysoką temperaturę nawet zimą.

Nowo powstałe jeziorko w bardzo krótkim czasie zyskało wielką popularność wśród mieszkańców Puszczy i stało się jej integralną częścią. Teraz to azyl dla egzotycznych zwierząt, które chronią się tu przed trudami życia na mroźnej Północy. Strumień dba o swoich gości, urozmaica im pobyt, zasilając każdego dnia jeziorko cieczą o innej barwie, temperaturze, zapachu, pienistości. Wszyscy zebrani przyglądają się z ciekawością jak wraz z nowym przypływem na jeziorze zaczyna się spektakl, jak jego powierzchnia powoli zajmuje się od ognistej czerwieni, w górę wzbija się para, a przy brzegach piętrzy się ciemna piana.

Szczelina 2: Zaginięcie

O Koncepcji bezdennej szczeliny zrobiło się głośno kilka miesięcy później, gdy kolejna ekipa z ambitnym odkrywcą na czele wyruszyła na poszukiwanie otworu. Nikt z tej drugiej ekspedycji nie wrócił. Wyjaśnienie tej zagadki nasuwało się samo. Gdzieś w środku Puszczy ziemia otworzyła się pod nimi, wpadli w szczelinę i może nadal spadają, jeśli rzeczywiście jest bez dna. 
 Teoria więc o zagadkowej szczelinie bardzo szybko zyskiwała kolejnych wyznawców. Zrehabilitowany odkrywca mógł wreszcie poczuć satysfakcję, gdziekolwiek w tym momencie przebywał.

Szczelina

Krążą różne teorie na temat zniknięć. Jedna z nich mówi, że gdzieś w głębi lasu, w samym jego sercu znajduje się szczelina, w którą wpadają zwierzęta i ludzie. Szczelina jest głęboka, a może nawet bezdenna. Nikt z niej nie ma prawa  wyjść - twierdził jej odkrywca, który zmontował specjalną ekspedycję, w celu dokładnego zbadania tego zjawiska. Gdy jednak ekipa ekspertów dotarła na wskazane miejsce otworu już nie było.

Odkrywca  tłumaczył się, wtedy kolegom-badaczom, że szczelina pewnie co jakiś czas się zamyka, że wystarczy poczekać, a ona otworzy się na nowo. Ostrzegał jednocześnie, żeby nie biwakować w miejscu, gdzie pękła ziemia, bo stanowi to ogromne zagrożenie dla życia. Pozostałym trudno było  w to uwierzyć, powierzchnia nie wyglądała w tamtym miejscu na rozerwaną, naruszoną, podobnie jak poszycie. Członkowie ekspedycji nie mieli jednak ochoty tak od razu wracać, las wyglądał tego dnia naprawdę pięknie. Usadowieni więc w bezpiecznej odległości, czekali na otwarcie razem z odkrywcą, który wytężył wzrok, wyostrzył słuch, jednocześnie przykładając otwartą dłoń do ziemi, by łatwiej wyłapać, zwiastujące ten tektoniczny proces, drgania.

Niestety, choć wyczuwał dłonią lekkie drżenie nic za tym nie szło, fala zanikała, jakby Ziemi brakowało sił, żeby rozerwać swą skorupę. Odkrywca bardzo to przeżywał, głośno ją dopingował, krzyczał, gwizdał, wymachiwał rękami, tupał, chcąc dodać jej energii. Inni jednak nie dostrzegali tego tektonicznego dramatu, patrzyli za to coraz bardziej zaniepokojeni na swojego kolegę, który leżał w tym momencie na brzuchu, wpijał się w ziemię rękami, nogami i zębami i szeptał do niej coś nerwowo.

Ziemia jednak się nie otworzyła, więc ta teoria nie należy do najbardziej prawdopodobnych.

Szarość, szarość i wszystko szarość

Przedwiośniem możesz nie poznać Puszczy. Z oddali wygląda wówczas jak wyciągnięty na ziemi pies o szarej, potarganej sierści.  We wnętrzu nie jest inaczej.

Puszcza w snach

W ramach studiów nad Puszczą zbierałem również o niej sny. Zgromadziłem ich całkiem sporo, kilkadziesiąt przeróżnych historii. Jedne - straszne, mieszczące się w logice koszmaru, gdy śniący gubią się w Puszczy (nie rozpoznają ścieżek, drzew, pagórków i innych charakterystycznych miejsc), tracą orientację, zimną krew i  wpadają w panikę, a sen się kończy wybudzeniem. Inne - zdecydowanie przyjemne: śniący przechadzają się po lesie, pływają w całkowicie zalanej wodą Puszczy, skaczą jak małpy z gałęzi na gałąź lub unoszą się nad wierzchołkami drzew lekcy jak piórko. Trafiło się również wiele historii bardzo chaotycznych, zawiłych, nieskładnych – rasowych snów po prostu. Treść tych ostatnich trudno było wykorzystać do moich studiów nad Puszczą, ale nawet one miały coś wspólnego z resztą. We wszystkich snach śniący wpadają w coś, co możemy nazwać zapadnią, dołem a może lepiej szczeliną. Później ich losy już są różne.

Nie wiem jak to zinterpretować.

Opowieść z czasów przed szczeliną (tzn. przed świadomością istnienia szczeliny)

Gdy natraficie gdzieś na skraju lasu na  człowieka, który zwrócony w jego stronę krzyczy: Marian! Marian! przypomnicie sobie moje słowa, że Puszcza potrafi być bezlitosna.
Marian poszedł w Puszczę i przepadł bez wieści, już od kilku dni nie ma z nim kontaktu.
Poszukujący go kolega działa w osobliwy sposób: jeździ wokół Puszczy, zatrzymuje się co kilkaset metrów i wzywa Mariana. Głos ma w prawdzie donośny, ale nie na tyle, żeby przebił się przez szpalery drzew,  zasieki krzewów  i dotarł daleko w głąb Puszczy, słowem, żeby te krzyki miały jakikolwiek sens. Zapytałem więc dlaczego nie szuka w samym lesie. Zdziwiony odpowiedział, że nie popełni błędu Mariana, nie wejdzie tam nawet na krok. Nie chce utknąć w Puszczy na zawsze.

Zrobiło mi się go żal. Od tamtej pory sam poszukuję Mariana, penetruję las, bagno, łąki, pytam ludzi. Owszem trafiłem na niejednego mężczyznę o tym imieniu, ale ten właściwy przepadł, a Puszcza zatarła po nim wszelkie ślady.

Puszcza i jej magnetyzm

Od samego początku było to czystym szaleństwem. Wielki zwierzyniec cyrkowy tuż na skraju Puszczy. Egzotyczne zwierzęta tresowane w cieniu wielkiego lasu. To się musiało nie udać. to była za duża pokusa nawet dla najbardziej złamanego, pokornego zwierza.

Puszcza wabi, jej odgłosy, świst wiatru w koronach, skrzypienie kołyszących się pni, ptaki, no i ten narkotyczny zapach rozkładającego się drewna i liści. Wszystko to zakłócało spokój cyrkowego zwierzyńca,  drażniło nawet przeżuwającego beznamiętnie dzień za dniem wielbłąda.  
No i pewnego dnia stało się. Pierwszy ulotnił się słoń, bezszelestnie jak mała myszka, później tygrys pogonił za jakimś odległym cieniem sarny, po nim wrzaskliwe małpy uciekały, rwąc włosy z głowy, jakby odgrywały jakąś grecką tragedię, następnie na zew Puszczy odpowiedziały niedźwiedzie, na koniec konie, kuce, pudle, no i wielbłądy wbiegły między drzewa i ślad po nich zaginął.
Zwierzyniec opustoszał, na krótko pojawiły się lisy. Nie znalazły niczego wśród pustych sal i korytarzy.

Na mokradłach

Żeby poznać tajemnicę puszczańskich mokradeł musiałem na wiele godzin zaszyć się gdzieś, na samym ich środku. Siedziałem i obserwowałem jak w jasny, słoneczny dzień bagno paruje, jak wolno, od niechcenia unoszą się ledwo widoczne wyziewy, a wraz z nimi z mętnej brei wzlatują historie, przejmujące opowieści osób, które tam spoczęły. Zacząłem się w nie wsłuchiwać, zbierać te wszystkie relacje.

Jedni utknęli tu, wessani przez bagno, przez nieuwagę, brawurę, pijaństwo, inni zostali utopieni w tej rzadkiej mazi, jeszcze inni nie poznali tego miejsca za życia -  ich zwłoki zostały tu zawleczone, a następnie wrzucone w grzęzawisko, które powoli, ale definitywnie wchłonęło ciała.

Po wysłuchaniu tych świadectw, wracałem zupełnie odurzony, półprzytomny. Wtedy miałem wrażenie, że widzę twarze tych ludzi pływające tuż pod powierzchnią wody. Raz przekonany, że naprawdę natrafiłem na zanurzone ciało, wsadziłem ręce i chciałem je chwycić, ale nie znalazłem niczego pod wodą, a moje wtargnięcie zburzyło obraz na jej powierzchni i ślad po nim zaginął.

Puszcza a Wielkie Miasto

Puszcza i Wielkie Miasto to dwa zupełnie inne organizmy, dwie zupełne różne natury. Wielkie Miasto to wieczny ruch. Przestrzeń nieustannie zakłócana, wzburzona, poruszona, poprzecinana wiązkami energii, informacji, myśli. Inaczej niż w Puszczy tam cały ten zgiełk nie dociera, rozbija się na pierwszym szpalerze drzew. Puszcza jest pełna  spokoju i  harmonii, daje poczucie  trwałości i ciągłości (wystarczy postać trochę wśród tych starych, ogromnych drzew) , to także odosobnienie -pustkowie na którym, zamiast dzikich zwierząt można znaleźć jedynie ich ślady. Jakby każdy w tej przestrzeni stronił od innych i chciał jak najlepiej ukryć się przed tą trucizną, która próbuje wsączyć się w las od strony Wielkiego Miasta.

Wielki dąb

Teraz kilka słów o nas, miłośnikach Puszczy. Jest nas wielu. Jedni bardziej zaangażowani, inni tylko okazjonalnie. Tworzymy różne kręgi wtajemniczenie. Ten najbardziej wewnętrzny – rdzeń - jest zarezerwowany dla tych nielicznych, których Puszcza wciągnęła bez reszty, których  zaprowadziła na skraj szaleństwa. 

Jest wśród nich mój dobry kolega - chodząca mapa tego dziewiczego lasu. Cały od stóp do głów wytatuowany  Puszczą. Tu wydmy porośnięte sosną, tam łęgi i olszyny, dalej młodnik, jeszcze dalej pozostawione same sobie wiatrołomy i wreszcie ozdoba - wielkie dumne dęby.   Te piękne drzewa są przez niego otoczone specjalną czcią. Nie każdemu pozwala je obejrzeć. A szczególnie skrywany pozostaje największy okaz, król wszystkich puszczańskich dębów, który bywa naprawdę  olbrzymi.

Puszcza -rozmiar

Pytacie, jak wielka jest Puszcza? Musi być ogromna, bo nigdy nie udało mi się jej przejść/przejechać wszerz czy wzdłuż. Za każdym razem błądziłem, nieświadomie zbaczałem z trasy, gubiłem się i wynurzałem z lasu nie tam gdzie planowałem.

Na mapie wygląda to bardzo zwyczajnie. Tu się Puszcza kończy, tam się zaczyna, ale w rzeczywistości nie jest tak łatwo to zmierzyć. Puszcza na to nie pozwala. Zwodzi i oszukuje. Dla jednych jest dobra i wspaniałomyślna, dla innych surowa i bezlitosna. Znam takich, którzy błąkali się po Puszczy kilka dni bez chleba i wody. Co gorsze byli i tacy, którzy nigdy z wypraw do Puszczy nie wrócili.

Rowerem po Puszczy - dawniej

Kiedyś wyprawa rowerowa do Puszczy to było prawdziwe wyzwanie.  A wszystkiemu winni byli miejscowi, którzy urządzali na nas zasadzki na terenie lasu. Atakowali z ukrycia, ściągali z rowerów i okładali sztachetami,  przebijali koła i kazali się wynosić.  Na tych którzy im umknęli puszczali wściekłe psy. Po kilku takich powitaniach, nabraliśmy doświadczenia i przyjęliśmy nową taktykę. Zaczęliśmy jeździć w grupie, wjeżdżając w las na pełnej szybkości. Gdy na naszej drodze czyhali miejscowi przebijaliśmy się klinem, każdy z nas miał pałkę teleskopową albo metalową pompkę i okładał nią napastników na prawo i lewo. Znaleźliśmy też sposób na te ich psy: wysokie buty,  chroniące łydki i gaz pieprzowy. Przejeżdżaliśmy prawie bez strat. Po każdej takiej udanej szarży zawziętość miejscowych malała, aż wreszcie ataki skończyły się zupełnie. Musieliśmy zyskać ich respekt. Albo znaleźli sobie inną, łatwiejszą rozrywkę.  

Smugi

Czy ktoś z was zwrócił na to uwagę? Czy to tylko moja obsesja? Zaobserwowałem na niebie nad Puszczą nietypowe zjawisko: pozostawione przez odrzutowce smugi krzyżują się zawsze w tym samym miejscu, miejscu, które nie jest położone na żadnej wykorzystywanej trasie przelotu samolotów. Tego jestem na sto procent pewny, sprawdziłem mapy.

Rowerem po Puszczy: Piasek

Nie ma nic gorszego dla rowerzysty niż piaszczysta, grząska nawierzchnia. W Puszczy jest ich niestety całkiem sporo. Piasek podobno naniosła tu Prarzeka na butach, czy w jakiś inny sposób.  Zresztą mniejsza o to, skąd jest ten piasek, najgorsze, że trzeba sobie z nim jakoś radzić.

Jest na to sposób.