Autor zarażony wizją nieuchronnej katastrofy drobiazgowo analizuje konsekwencje ataku bronią masowego rażenia na Wielkie Miasto. Na stronach "Big Tsar i co dalej?" przeprowadza symulację fali uderzeniowej dla różnej wielkości ładunków wybuchowych i wskazuje bezpieczne miejsca (i prowadzące do nich drogi dojazdowe) dla tych, którzy przewidzą atak lub dla tych, którzy go przeżyją.
Najwięcej uwagi poświęca Puszczy. Według niego to najlepsze schronienie przed wybuchem i jego konsekwencjami. Autor twierdzi, że cały pas Puszczy przylegający do miasta pokryty jest siecią bunkrów, które mogą pomieścić tysiące uciekinierów. Ten system schronów został wybudowany potajemnie przez dawną władzę i dobrze zamaskowany. Do książki załączona jest mapa Puszczy, na którą naniesiono kompleks schronów, oznaczając ukryte w runie włazy i wloty powietrza (Tu jedna uwaga: mimo wielu prób nie udało mi się na jej podstawie trafić na tę budowlę, ale nadal próbuję).
W kolejnym rozdziale autor podpowiada nam jak sobie radzić w Puszczy już po katastrofie. Ta cześć książki na charakter podręcznika do survivalu i nawet osoby nie wierzące w możliwość ataku na nas bronią masowego rażenia powinni się z tymi wskazówkami zapoznać. Poza tym Urański sugeruje, żeby niezależnie od okoliczności nie opuszczać lasu, przeczekać tu kolejne ataki. Nikt przecież nie obierze za cel lasu, a w przypadku promieniowania wielkie drzewa Puszczy wchłoną radioaktywny pierwiastki ze środowiska w swój system korzeniowy, grube pnie i zatrzymają je tam na dziesięciolecia.
Ostatni rozdział traci już charakter opracowania naukowego. Autor wieszczy w nim bardzo rychły atak i unicestwienie miasta, wyjawia, że już od kilku lat ukrywa się w opisywanych schronach i choć doskwiera mu chłód, wilgoć i przede wszystkim samotność, wie, że inaczej nie można, bo moment wybuchu jest już tuż, tuż i apeluje w bardzo żarliwych słowach, żebyśmy uciekli spod noża i dołączyli do niego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz